Welkom bij Drs Louis Wetzels - Aambeien
In- en uitwendige aambeien
Over aambeien wordt verschrikkelijk veel onzin verteld.
Dat zullen wij hier dus niet doen. Aambeien zijn zwellichamen, een soort opblaasbare kussens. Ze hebben
als taak het afdichten van de aars als er een wind of dunne ontlasting op komst is. De sluitspieren kunnen
alleen de dikke ontlasting tegenhouden. De aambeien doen de laatste 10% van het fijnere afsluitwerk.
Dat wil dus zeggen dat ieder mens aambeien heeft. Normaal grote aambeien geven geen klachten. Alleen als aambeien veel te groot worden, dan kunnen ze klachten geven, dan kun je ze beter laten behandelen.
Om een groot misverstand weg te nemen: vergrote aambeien doen geen pijn! Als iemand pijn aan de aars heeft, dan heeft dat een andere oorzaak. Hij kan bijvoorbeeld een scheurtje over de sluitspier hebben, een slijmbeursabcesje, een aarstrombose, een fistel, die doen allemaal pijn, maar een aambei nooit.
Een ander misverstand is dat een aambei buitenaan de aars zou zitten. Dat is alleen het geval bij 9 van de 100 vrouwen in de laatste weken van de zwangerschap; alleen vrouwen hebben dus zogenaamde tijdelijke uitwendige aambeien. Aambeien zitten verder altijd binnen in de aars. De dokter kan ze alleen maar zien met een aarskijker.
Welke klachten geven aambeien dan wel als ze geen pijn
doen?
Aambeien kunnen bloeden, ze kunnen aarsjeuk veroorzaken, ze kunnen je het gevoel geven alsof er
altijd ontlasting achterblijft en ze kunnen verstopping geven. Als ze heel groot worden, kunnen ze ook
naar buiten glijden. Dan spreken we van een aarsverzakking.
Aambeien behoeven nooit geopereerd te worden en verzakkingen bijna nooit. De te grote aambeien worden tot normale proporties teruggebracht, hetzij met elastiekjes of met injecties, zodat ze weer normaal kunnen functioneren. Tegen aambeien zelf helpen dus geen zalven en geen zetpillen; aambeien moet men echt kleiner maken met injecties of elastiekjes. De behandeling van aambeien met elastiekjes en injecties is in principe pijnloos, en maken de patiënt niet arbeidsongeschikt.
 |
 |
Aambeien:
één van de laatste taboes:
Aambeien (hemorroïden) zijn uitgezakte zwellichamen nabij de anus. Er zijn twee typen aambeien: uitwendige en inwendige. Uitwendige aambeien bevinden zich onder de huid rond de anus, en inwendige bevinden zich in het rectum. Er bestaan geen betrouwbare cijfers betreffende de incidentie en prevalentie van hemorroïden onder de Nederlandse bevolking. De meeste gegevens zijn afkomstig uit de huisartsgeneeskundige literatuur.
Nederlandse onderzoekers melden een incidentie
van hemorroïden variërend van 4,5 tot 8,2 per 1.000
per jaar en een prevalentie variërend van 7,3 tot 10,1
per 1.000 per jaar. Uit extrapolatie van Nederlands
cijfermateriaal blijkt dat jaarlijks ongeveer 50.000
patiënten voor anale klachten naar de tweedelijnszorg
worden verwezen. Waarschijnlijk liggen de ware
cijfers echter veel hoger, te meer omdat patiënten
uit schaamte of angst voor de behandeling het
consult bij de arts voor zich uitschuiven en/of aan
zelfmedicatie doen. Bij ongeveer 70% van de mensen
boven de dertig jaar zijn hemorroïden aantoonbaar,
maar vaak hebben deze mensen geen klachten
Heeft u dergelijke klachten dan is het de hoogste tijd voor een bezoek aan een van de praktijken van Dokter Wetzels! Er zijn diverse oplossingen voor deze problemen.
Aambeien gaan vaak gepaard met hinderlijke symptomen, zoals verlies van helderrood bloed, pruritis ani, dikwijls gecombineerd met perianaal eczeem, jeuk ontstaan als gevolg van intra-anale bloedstuwing en door afscheiding van slijm uit de anus, randerigheid in en rond de anus, residugevoel na de defecatie, lekkage veroorzaakt door een te grote aanvoer van rectaal slijm (colitis, proctitis).
Daarnaast kan men last hebben van verlies van kleine hoeveelheden vloeibare ontlasting. Dat wordt vaak door de patiënt waargenomen als ‘remsporen’ in het ondergoed en treedt op (bij prolaps van hemorroïden in het anale kanaal of aarbuiten), door onvolledig functioneren van het afsluitingsmechanisme van de m. sfincter ani. Dat kan weer jeuk veroorzaken en/of een anaal eczeem.
Ook loze aandrang en proctogene obstipatie kan voorkomen. Tijdens het persen zwellen de hemorroïden zodanig dat ze het gehele anale kanaal kunnen afsluiten en er geen feces passeren kan. Daarentegen kunnen grote hemorroïden zonder dat er geperst wordt een improductieve defecatiereflex pwekken. Prolapsverschijnselen variërend van een licht drukkend gevoel tot loze aandrang komen ook voor. Het drukkende gevoel wordt soms als pijn ervaren.
Patiënten met prolaberende hemorroïden geven vaak aan valse aandrang te hebben, vooral na de efecatie. Prolaps van inwendige hemorroïden treedt aanvankelijk alleen op tijdens de defecatie waarna spontane repositie volgt. nbehandelde hemorroïden kunnen zo groot worden dat spontane repositie chterwege blijft en de prolaps manueel gereponeerd moet worden, omdat het anders tot strangulatie en necrose komt.
Tot slot kan het pijnlijk zijn. Hoewel ernstige pijn niet wordt veroorzaakt door hemorroïden, tenzij er sprake is van acute trombosering of strangulatie. De classificatie van hemorroïden in vier graden van prolabering (uitgaande van plexus aemorrhoidalis superior):
- Graad I hemorroïden die bij persen niet prolaberen
en alleen bij endoscopisch onderzoek gediagnosticeerd
kunnen worden.
- Graad II hemorroïden die na defecatie prolaberen,
maar spontaan naar binnen teruggaan.
- Graad III hemorroïden die spontaan of tijdens hoesten,
niesen of persen prolaberen en aldus manueel
gereponeerd moeten worden.
- Graad IV hemorroïden die continu prolaberen
en niet meer te reponeren zijn. Indien dit acuut
optreedt, staat strangulatie op de voorgrond.
Wise Words
Wacht niet te lang en voorkom veel problemen later....
